เหมือนชีวิตปิดซ่อนส่วนอ่อนไหว
พ่อแม่อยู่บ้านรับรู้อยู่ในใจ
กลับไปไหว้ไปหานานๆที
บอกว่ารักเขินอายใจไม่กล้า
ทั้งที่รักบูชาเต็มล้นปรี่
ชะล่าใจต่อเวลาวันเดือนปี
รอโอกาสดีๆค่อยเอ่ยคำ
จนตัวเองเป็นพ่อแม่จึงรู้ว่า
คำว่ารักมีค่าควรดื่มด่ำ
อยากให้ลูกพูดบอกอยู่ประจำ
พูดย้ำๆรักพ่อแม่โอบกอดกาย
น้ำตาเออรินไหลคิดถึงแม่พ่อ
เพราะมัวรอสำนึกก็เมื่อสาย
พ่อแม่ไม่อยู่ให้ลูกคนขี้อาย
พูดว่ารักสุดท้ายก่อนสิ้นลม
